Tęsknota za innym życiem, chęć rozpoczęcia wszystkiego od nowa, przekonanie, że dalej tak nie może być. Co zrobić, jeśli nie czujemy się we własnym życiu, jak u siebie? Filozoficzne odpowiedzi przez samoświadomości do doskonalenia siebie. Jak w drodze do samego sobie pokonać granice wyznaczone przez własny cień, neurobiologię, kulturę i system.
„To nie jestś Ty! To nie jest Twoje życie“. Ten głos wewnętrzny może pojawić się nagle np. przy myciu zębów w łazience, przy czytaniu letniej lektury na urlopie, na wywiadówce w szkole, podczas wizyty w muzeum, czy w czasie nieprzespanej nocy. Skąd pochodzi ten głos i czego on właściwie chce? Jego pytania same w sobie mogą przeszkadzać i irytować, ale jego żądania są dosyć klarowne: zmiana! Żądanie radykalnej zmiany. Niektórzy podażając za tym głosem, wychodzą w kapciach na dół po papierosy, po to aby nigdy nie wrócić. Ale czy znajdują, to czego szukali? Jeśli wzieli siebie samego ze sobą to zmiana miejsca i systemu może nie wystarczyć. Żądania głosu dotyczą bowiem istoty naszej egzystencji i stawiają wszystko, to czym się staliśmy i czym jesteśmy pod wielkim znakiem zapytania.
W poszukiwaniu integralnych odpowiedzi, a właściwie bardziej inspiracji i impulsów, bo odpowiedź każdy musi znaleźć sam, spojrzymy na to zagadnienie integralnie, z perspektywy czterech ćwiartek modelu AQAL (All Quadrants, All Levels) Kena Wilbera. Model amerykańskiego myśliciela umożliwia pełniejsze spojrzenie na siebie i na wszystko, co nas otacza, pozwala na poszerzenie pola własnej świadomości i lepsze rozumienie siebie i świata. Tworzy przy tym mapę rzeczywistości, która składa się z rzeczywistości ujmowanej subiektywnie, od wewnątrz, (Górna Lewa) i kulturowej (Dolna Lewa) oraz rzeczywistość ujmowanej obiektywnie, od zewnątrz: behawioralnej (Górna Prawa) i społecznej (Dolna Prawa). Kto głosu wewnętrznego jeszcze nie słyszał, ten nie wie czym jest filozofia i co ona może. Filozofia to przede wszystkim kreatywność, subiektywne tworzenie. Kto więc szuka dla siebie odpowiedzi na pytanie o zmianę życia, może zacząć od pytań „Kim jestem? Skąd przychodzę? Dokąd zmierzam?” i poszukać odpowiedzi np. u Sartre w jego pojeciu „ człowieka - projektu”, czyli czegoś w danym momencie nieistniejącego. Wg Sartre odpowiedzialność za siebie i świat spoczywa tylko na jednostce ludzkiej, bo ani Bóg ani prawo, nie istnieje i nie można obwiniać zewnętrznych elementow za własne niepowodzenia. Spoglądając jednak na rzeczywistości ujmowaną subiektywnie, aczkolwiek zbiorowo, na drodze do zmiany własnego życia stanie nam kultura, która kształtuje zrozumiałe ramy relacji między ludźmi, postrzegania siebie i innych oraz stawiania czoła światu. Może się bowiem okazać, że chcąc niechcąc, należymy do do kultury, której ważnym aspektem jest np. zewnątrzsterowalność, czyli przekonanie, że środowisko jest wszechmocne w określaniu przyszlości. Co w kontekście naszego pytania o możliwości zmiany własnego życia może doprowadzić do fatalizmu i rezygnacji.
Szukając pomocy w rzeczywistości ujmowanej obiektywnie, natkniemy się na neurobiologię, ktora ma kilka wyjśnień na temat wrodzonych oporów przed przyjmowaniem nowego sposobu zachowania oraz pokazuje nam granice postrzegania rzeczywistości i ograniczenia własnego JA. Psychologia rozwojowa doda do tego, że właściwie już w wieku 14 lat podstawowe cechy naszej osobowości zostały w 80 procent uformowane, a teoria systemów uświadomi nam ograniczenia wolności kreowania siebie wynikajace ze społecznych powiazań. Jeśli mimo to nadal podekmiemy decyzję o zmianie swojego życia to możemy spróbować dokonać tego opierając się na teorii i praktyce integralnej. Teoria integralna oferuje bowiem bardzo wszechestronny, całościowy, kompletny i efektywny sposób patrzenia. Ta teoria rzeczywistości ma sens, tylko wówczas gdy prowadzi do integralnej praktyki na każdym poziomie ciała, umysłu, serca i duszy.
Tęsknota za innym życiem, chęć rozpoczęcia wszystkiego od nowa, przekonanie, że dalej tak nie może być. Co zrobić, jeśli nie czujemy się we własnym życiu, jak u siebie? Filozoficzne odpowiedzi przez samoświadomości do doskonalenia siebie. Jak w drodze do samego sobie pokonać granice wyznaczone przez własny cień, neurobiologię, kulturę i system.
OdpowiedzUsuń„To nie jestś Ty! To nie jest Twoje życie“. Ten głos wewnętrzny może pojawić się nagle np. przy myciu zębów w łazience, przy czytaniu letniej lektury na urlopie, na wywiadówce w szkole, podczas wizyty w muzeum, czy w czasie nieprzespanej nocy. Skąd pochodzi ten głos i czego on właściwie chce? Jego pytania same w sobie mogą przeszkadzać i irytować, ale jego żądania są dosyć klarowne: zmiana! Żądanie radykalnej zmiany. Niektórzy podażając za tym głosem, wychodzą w kapciach na dół po papierosy, po to aby nigdy nie wrócić. Ale czy znajdują, to czego szukali? Jeśli wzieli siebie samego ze sobą to zmiana miejsca i systemu może nie wystarczyć. Żądania głosu dotyczą bowiem istoty naszej egzystencji i stawiają wszystko, to czym się staliśmy i czym jesteśmy pod wielkim znakiem zapytania.
W poszukiwaniu integralnych odpowiedzi, a właściwie bardziej inspiracji i impulsów, bo odpowiedź każdy musi znaleźć sam, spojrzymy na to zagadnienie integralnie, z perspektywy czterech ćwiartek modelu AQAL (All Quadrants, All Levels) Kena Wilbera. Model amerykańskiego myśliciela umożliwia pełniejsze spojrzenie na siebie i na wszystko, co nas otacza, pozwala na poszerzenie pola własnej świadomości i lepsze rozumienie siebie i świata. Tworzy przy tym mapę rzeczywistości, która składa się z rzeczywistości ujmowanej subiektywnie, od wewnątrz, (Górna Lewa) i kulturowej (Dolna Lewa) oraz rzeczywistość ujmowanej obiektywnie, od zewnątrz: behawioralnej (Górna Prawa) i społecznej (Dolna Prawa).
Kto głosu wewnętrznego jeszcze nie słyszał, ten nie wie czym jest filozofia i co ona może. Filozofia to przede wszystkim kreatywność, subiektywne tworzenie. Kto więc szuka dla siebie odpowiedzi na pytanie o zmianę życia, może zacząć od pytań „Kim jestem? Skąd przychodzę? Dokąd zmierzam?” i poszukać odpowiedzi np. u Sartre w jego pojeciu „ człowieka - projektu”, czyli czegoś w danym momencie nieistniejącego. Wg Sartre odpowiedzialność za siebie i świat spoczywa tylko na jednostce ludzkiej, bo ani Bóg ani prawo, nie istnieje i nie można obwiniać zewnętrznych elementow za własne niepowodzenia.
Spoglądając jednak na rzeczywistości ujmowaną subiektywnie, aczkolwiek zbiorowo, na drodze do zmiany własnego życia stanie nam kultura, która kształtuje zrozumiałe ramy relacji między ludźmi, postrzegania siebie i innych oraz stawiania czoła światu. Może się bowiem okazać, że chcąc niechcąc, należymy do do kultury, której ważnym aspektem jest np. zewnątrzsterowalność, czyli przekonanie, że środowisko jest wszechmocne w określaniu przyszlości. Co w kontekście naszego pytania o możliwości zmiany własnego życia może doprowadzić do fatalizmu i rezygnacji.
Szukając pomocy w rzeczywistości ujmowanej obiektywnie, natkniemy się na neurobiologię, ktora ma kilka wyjśnień na temat wrodzonych oporów przed przyjmowaniem nowego sposobu zachowania oraz pokazuje nam granice postrzegania rzeczywistości i ograniczenia własnego JA. Psychologia rozwojowa doda do tego, że właściwie już w wieku 14 lat podstawowe cechy naszej osobowości zostały w 80 procent uformowane, a teoria systemów uświadomi nam ograniczenia wolności kreowania siebie wynikajace ze społecznych powiazań. Jeśli mimo to nadal podekmiemy decyzję o zmianie swojego życia to możemy spróbować dokonać tego opierając się na teorii i praktyce integralnej.
Teoria integralna oferuje bowiem bardzo wszechestronny, całościowy, kompletny i efektywny sposób patrzenia. Ta teoria rzeczywistości ma sens, tylko wówczas gdy prowadzi do integralnej praktyki na każdym poziomie ciała, umysłu, serca i duszy.